K95 -- Dartmoor

Wandelen in Dartmoor

Mijn magische wandelstok bood voldoende bescherming tegen de "moor-hounds"

De 'Warren House Inn'. is de op twee na hoogste pub van Engeland. Hier wordt het houtvuur nooit gedoofd. Dat is traditie sinds 150 jaar in deze geïsoleerde herberg, die eeuwenlang een welkome beschutting heeft geboden aan reizigers over de moors. Met een pint o'bitter in de hand en met de rug naar het vuur, warm ik graag mijn stijf geworden botten.

Maar 's winters...! Bijvoorbeeld 1963. Toen was de Headland Warren Inn volkomen afgesneden van de buitenwereld. Het stenen gebouw was in de extreem strenge winter twaalf weken lang ingesneeuwd. Helikopters zorgden voor het contact met de buitenwereld.

En toen er nog geen helikopters waren ...
Toen was er een reiziger die, overvallen door sneeuw en duisternis, hier de nacht doorbracht. Nieuwsgierig opende hij een zware kast in zijn kamer en ontdekte tot zijn ontzetting een lijk. "Het is vader maar", hoorde hij van de waard. "Het was te koud om hem te begraven, daarom heeft moeder hem ingezouten".

Mooie verhalen, maar het gaat in de moors om de hounds. Niemand heeft ze ooit gezien, althans van dichtbij, maar iedereen weet dat ze reusachtig zijn. En zwart. En ze hebben grote rode ogen, spuwen vuur, zijn snel en bloeddorstig.
Generaties lang werd het geslacht van de Baskervilles in Dartmoor achtervolgd door een mysterieuze 'wilde' moordlustige hond, die dood en verderf zaaide. Heel Dartmoor wist ervan, heel Dartmoor had angst, heel Dartmoor had medelijden met de getergde familie Baskerville. Sherlock Holmes moest eraan te pas komen om het mysterie - dat zelfs de grote detective uit Londen de stuipen op het lijf joeg - op te lossen.